آب، نان، آواز

آدمی را آب و نانی باید و آن‌گاه، آوازی ...

آب، نان، آواز

آدمی را آب و نانی باید و آن‌گاه، آوازی ...

چرا رفتی؟ چرا من بی قرارم؟

پنجشنبه, ۳۰ بهمن ۱۳۹۳، ۱۱:۲۸ ق.ظ

بسم الله


رفتن، بهانه نمی خواهد ...

یک دلخوری کوچک، می شود دلیل بزرگی برای پس انداز کردن همه خاطرات در قُلّکی که قرار است زیر درخت گردوی باغ پدربزرگ دفنش کنی.

یک کم محلی ساده، می شود بزرگترین دلیل برای اینکه قلم سیاه برداری و همه خاطرات سفید را خط خطی کنی!

یا شاید هم خیانت را در گلویت فرو می دهی تا اسمش را بگذاری بهانه!

همه اش می شود یک چمدان کوچک پر از فراموشی برای رفتن؛ یک عالمه بغض برای گیر کردن در گلو، یک دنیا غصه برای خوردن و یک دریا اشک برای ریختن ...

.

.

.

ماندن، اما بهانه می خواهد ...

یک شانه همیشه آماده برای سرت،

یک آغوش همیشه گرم برای بغل کردنت،

یک جفت نگاه خیره برای چشمانت،

یک دست آشنا برای نوازش کردنت،

یک حبّه عشق کوچک که بیاندازی درون فنجان قلبت،

و شاید هم یک خانه سرد با خاطرات گرم قدیمی اش ...

ماندن، یک بهانه ساده می خواهد؛

می خواهد که یکی باشد که باشد؛ بشود برایت تنها کسی که باید بشود!

ماندن، تو را می خواهد .../

.

.

.

خسته از شعرهای فرسوده،

خسته از سگ دوهای بیهوده،

به گناهِ نکرده آلوده،

مثل این روزهای اهوازم ...

 

چرا رفتی؟ چرا من بی قرارم؟

موافقین ۰ مخالفین ۰ ۹۳/۱۱/۳۰
گل برگ

نظرات  (۰)

هیچ نظری هنوز ثبت نشده است

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">