آب، نان، آواز

بسم الله

همه چیز از یک کتاب شروع شد؛

از یک کتابِ رمانِ کوچکِ قدیمیِ ساده که روی جلدش نوشته بود: «رویِ ماه خداوند را ببوس».

همه چیز از آن‏جا شروع شد که به کتابی که در دستان من بود نگاه می ‏کرد؛

همان کتابی که دو سال و اندی پیش داشتم سر کلاس مثلاً مهمّ دکتر پیشه ‏ور می ‏خواندم و بعدها هدیه ‏اش دادم به دکتر تیکنی عزیز!

پسرکِ منفورِ ازخودراضیِ فاقدِ شعوری را می‏ گویم که انگار کاری به‏ غیر از متلک انداختن به منِ بچّه‏ ننه ‏ی بی‏ مزه بلد نبود!

تا این‏که یک لحظه، فقط و فقط برای چند ثانیه گفت:
«مصطفی مستور می‏ خوانی؟! من دبیرستان که بودم، چند ساعته همه ‏اش را خواندم!»

این‏ جا بود که یک آن با خودم گفتم:

«این هم یک متلک دیگر؛ به ‏جهنم!»

هنوز این فکر مزخرف از ذهنِ همیشه پریشانم نگذشته بود که ادامه داد:

«احسنتتتتت... کتاب خوبی است ... بخوان!»

و برای اولین بار بود که به همان ذهنِ همیشه پریشانم خطور کرد:

«دمش گرم! بالاخره یک بار واقعاً قصدش متلک انداختن نبود!»

انگار که این بشر هم سر در می ‏آورد از رمان‏ های نچسبی که فقط به بعضی آدم‏ ها می‏ چسبد ...

مثل همین رمان خیلی قدیمی ‏ نچسب امیرخانی که در میانِ دغدغه ‏هایِ بی‏ سروتهِ این روزهایِ پرکار و پردردسر، کمی حال و هوایمان را خوب می‏ کند.

راستی!

در جایی خواندم که امام علی (ع) فرموده بودند:
«بدترین چیز که آدمی وقت خود را با آن پر می ‏سازد، پرکاری‏ های بیهوده است.»

ادامه دارد ...